Cowtan&Way

Zabrałem się w końcu za serię globalnych odchyleń temperatury Cowtan&Way. W skrócie – wszystkie dane globalne mają braki, szczególnie w obszarach arktycznych. Ideą tej serii jest wypełnienie tych braków, poprzez zastosowanie różnego rodzaju narzędzi statystycznych – np. interpolacja danych z punktów siatki na podstawie analiz satelitarnych. Więcej na ten temat można przeczytać tutaj.

Braki w serii HadCRUT4 są poważne i dla stycznia 2014 wyglądają następująco:

Pobrałem dane C&W w postaci plików netCDF (stąd) i wyświetliłem dane za styczeń 2014 (uwaga, różny okresy bazowy, niż na mapie powyżej!):

Globalnie był to styczeń bardzo ciepły, z odchyleniem +0.33°C ponad średnią z lat 1981-2010. Ponieważ tam, gdzie w serii hadCRUT4 mieliśmy braki, było generalnie ciepło, w sposób oczywisty wpłynęło to na podwyższenie oszacowanej średniej, o ile dobrze widzę o 0.15°C – sporo.

Dla porównania, chłodny styczeń mieliśmy w 1979:

Lato 1992 było u nas najcieplejszym latem w historii obserwacji, szczególnie gorący był sierpień. Tymczasem globalnie…

Wygląda na to, że lato 1992 trafiło nam się, jak ślepej kurze ziarno. Globalnie wciąż widoczny był efekt wybuchu Pinatubo.

Można też przetestować tezę, jakoby w połowie XX wieku temperatury w Arktyce były wyższe od obecnych. Oto poniżej średnie roczne temperatury dla obszaru 66N-90N w okresie 1901-2013:

A więc owszem, przed 1950 w Arktyce miało miejsce silne ocieplenie, ale nie było ono silniejsze od obecnego. Co więcej, ostatni rok, najchłodniejszy od 9 lat i tak był cieplejszy niż dowolny rok z poprzedniego ocieplenia.

A czy globalnie temperatury przestały rosnąć? Poniżej globalne średnie roczne (HadCRUT4, kriging).

Śmiem wątpić. W tej serii ostatni rok jest cieplejszy nawet od 1998 – mimo, że nie mieliśmy żadnego El Niño.