by Wrześniowy poziom CO2 mierzony na stacji Mauna Loa osiągnął 391.05 ppm i był o 2.05 ppm wyższy, niż ubiegłoroczny. Po uwzględnieniu cyklu sezonowego, stężenie CO2 wynosi 394.35 ppm (+2.04 ppm w stosunku do 2011).
Globalnie CO2 było nieco mniej. Ostatnie dane za sierpień wskazują na 389.95 ppm (po uwzględnieniu zmian sezonowych 392.71 ppm). Zbliżamy się więc do magicznej granicy 400 ppm. Kiedy zostanie ona osiągnięta?
Jak wiemy poziom CO2 wykazuje istotny cykl roczny – w przypadku danych globalnych najwyższe stężenie notujemy w kwietniu lub w maju, zaś najniższe w sierpniu. Czasem jednak globalnie najwięcej CO2 może być w grudniu – wynika to z silnego trendu wzrostowego zawartości tego gazu w atmosferze. W przypadku Mauna Loa maksimum notujemy w maju, minimum we wrześniu/październiku. Możemy więc wyznaczyć tu kilka przekroczeń wartości 400 ppm. Może to być maksimum miesięczne (wiosenne), średnia roczna, lub wartość po korekcie sezonowej.
W przypadku miesięcznego maksimum w danych globalnych, w ostatnich kilku latach rosło ono o około 2 ppm rocznie. W tym tempie 400 ppm zostanie osiągnięte w 2015 roku (pewnie w maju). Globalne średnie roczne stężenie CO2 przekroczy 400 ppm w 2016. Wartość 400 ppm po korekcie sezonowej powinna się pojawić gdzieś w maju 2016.
Nieco wcześniej te wartości zostaną przekroczone na Mauna Loa. Pierwsza średnia roczna >= 400 ppm może pojawić się już w 2015, wartość po korekcie sezonowej w lipcu 2015, zaś miesięcznego maksimum przekraczającego 400 ppm można spodziewać się już w 2014.
Należy pamiętać, że są to daty orientacyjne – wszystko zależy od rzeczywistego tempa, w jakim będzie rosnąć stężenie CO2 – wiemy, że zależy to nie tylko od wielkości emisji antropogenicznych, ale i od tego ile natura będzie w stanie tej nadwyżki pochłonąć. Ogólnie rzecz biorąc stężenie CO2 rośnie coraz szybciej, a na zmiany tej szybkości mają również wpływ czynniki naturalne.
Dla przykładu, na powyższym wykresie widać znaczny spadek tempa wzrostu stężenia CO2 na początku lat 90-tych, co było związane z wybuchem Pinatubo (wzrost wydajności fotosyntezy). Również fazy ENSO (a szczególnie La Niña) są wyraźnie widoczne. Pojawienie się eksplozji wulkanicznej porównywalnej z wybuchem Pinatubo, lub silnej ujemnej fazy ENSO może przesunąć prognozowane wyżej daty osiągnięcia stężenia CO2 na poziomie 400 ppm.
