Arktyka 2010

Nie minęło wiele czasu, od kiedy denialiści podniecali się „niezwykle dużym” zasięgiem pokrywy lodowej Arktyki, a ta ostatnia zrobiła im przykrego psikusa.

W kwietniu tego roku Anthony Watts poświęcił sporo czasu na opisanie fascynującej historii, jak to pokrywa lodowa Arktyki (chodzi rzecz jasna o lód pływający) wróciła do normy. Hip hip hura, nie ma już anomalii, a lodu jest tyle samo, co 30 lat temu. Znaczy się globalnego ocieplenia nie ma, a topniejący lód Arktyki istnieje tylko w przegrzanych umysłach Al Gore’a i innych alarmistów próbujących nas naciągnąć na kasę. Tak to wyglądało wtedy:

W międzyczasie przewinął mi się gdzieś czyjś komentarz, z którego wynikało, że sam zasięg pokrywy lodowej w czasie maksimum jej wystąpienia się nie liczy. Interesujące jest, jakie ten zasięg osiągnie minimum we wrześniu 2010. I jeśli prawdą jest to, że zasięg pokrywy lodowej mamy aktualnie większy, niż w ostatnich ośmiu latach, lecz z jej grubością jej już krucho, to w niedługim czasie zobaczymy szybki spadek jej zasięgu.

No cóż – ciężko się było z tym nie zgodzić. Jeśli bowiem w czasie zimowego maksimum zasięgu obserwujemy głównie lód jednoroczny, jasne jest że z dużym prawdopodobieństwem cały ten lód jednoroczny ulegnie stopieniu. I niestety (nie tylko dla A. Wattsa) właśnie z tym mamy do czynienia.

Wystarczył miesiąc, by po kwietniowym maksimum nie zostało śladu. To pokazuje, jak bezsensowna okazuje się analiza i pochopne wyciąganie wniosków w momencie, gdy pokrywa lodowa Arktyki osiąga swój największy zasięg. Dzieje się tak dlatego, że informacja o zasięgu nie mówi nam nic o rzeczywistej ilości lodu w Arktyce – z tego prostego powodu, że nie daje nam informacji o jego grubości. Rzecz jasna istnieją dane, które stanowią oszacowanie masy lodu Arktyki. I są znacznie mniej optymistyczne, od danych informujących nas o jej zasięgu:

Jak widać, nie może być mowy o żadnym „odrodzeniu pokrywy lodowej Arktyki” w ostatnich latach. Rzeczywista ilość lodu stale maleje i to właśnie jest powodem gwałtownego spadku jej zasięgu w maju 2010.

Cała ta historia posiada jeszcze jeden zabawny motyw. Pod koniec kwietnia 2010 S. Goddard, korzystając gościnnie z blogu Wattsa, napisał post w którym nie zostawił suchej nitki na prognozach zasięgu pokrywy lodowej. Prognoza, której Goddard się przyczepił wyglądała następująco:

Goddard oburzył się na prognozę zasięgu pokrywy lodowej pokazującą brak lodu w pobliżu Barrow na Alasce. Stwierdził, iż prognozowanie braku lodu tam, gdzie teraz zalega kilkuletnia, dość gruba pokrywa lodowa jest oderwane od rzeczywistości i w ogóle bez sensu. A więc cała prognoza jest o kant d… rozbił. Niestety, jak to w życiu bywa, Arktyka zrobiła psikusa także Goddardowi. Mianowicie aktualnie lód w pobliżu Barrow… ustępuje!

Szybki spadek zasięgu, oraz brak lodu w pobliżu północnych wybrzeży Alaski spowodował, że Watts i spółka musieli szybko znaleźć powód, dla którego tak się dzieje. Inaczej mogliby stracić rzesze wyznawców. I znaleźli :)!  Nie ulega wątpliwości, że denialiści potrzebują szybkiego wytłumaczenia – i nie ulega wątpliwości, że znajdą jeszcze bardziej bezsensowne. Niezły jest pod tym względem komentarz  R. Gatesa – jeśli minimalny zasięg pokrywy lodowej będzie w tym roku mniejszy, niż w 2008 i 2009, denialiści zrzucą to na wszystko, byle nie na ocieplenie klimatu. A wszystko po to, by ukryć spadek :)